Episode 5 : There's nothing either good or bad.

There is nothing
either good or bad,
but thinking makes it so.
ไม่มีสิ่งไหนที่ดีหรือแย่ มีแต่ความคิดเราเท่านั้นที่ทำให้มันเป็นไป

          หนึ่งเดือนในนิวซีแลนด์ของฉันจบลงแล้ว ฉันกลับถึงไทยพร้อมกับเพื่อน ๆ เราลากันด้วยอารมณ์ที่แตกต่างจากตอนมา เราเปลี่ยนจากการถ่ายรูปหมู่ตอนมา เป็นการกอดกันในตอนกลับ ไม่มีใครร้องไห้เสียน้ำตาเพราะเราต่างรู้ว่าการติดต่อกันง่ายเพียงปลายนิ้วกด ครอบครัวเพื่อน ๆ ต่างมารอรับเหมือนตอนมารอส่ง

          ฉันรอจนเพื่อน ๆ แยกย้ายกันหมดก่อน แล้วจึงมานั่งคิดว่าจะทำอย่างไรกับชีวิตต่อดี จากสิบกว่าคนเหลือหนึ่งคน เสียงคุยเซ็งแซ่เมื่อห้านาทีก่อนกลายเป็นความเงียบท่ามกลางผู้คนนับร้อยนับพันในสนามบินสุวรรณภูมิ ครั้งนี้ฉันรู้วิธีจัดการกับก้อนความรู้สึกนี่แล้ว

          เบอร์คุ้นเคยถูกกดบนมือถือ ตามด้วยปุ่มโทรออก

          “แม่ เราถึงไทยละน้า คิดถึงจังเลย....”

...

          “เสาวลักษณ์เดี๋ยวเขียนรายงานส่งกระทรวงด้วยนะ”

          “เสาวลักษณ์ เป็นอย่างไรบ้าง กลับมาแล้วดูเปลี่ยนไปเป็นนักเรียนนอกเลยดูสิ”

          “นิวซีแลนด์สนุกมั้ย เล่าให้ฟังมั่ง”

          “ขอของฝากหน่อย...”

          ชีวิตของฉันหลังจากไปแลกเปลี่ยนก็ไม่มีอะไรผิดแปลกไปจากเดิม ฉันยังไปโรงเรียนท่องตำราทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ และเรียนพิเศษในวันเสาร์และอาทิตย์ และไปโรงเรียนวันจันทร์ถึงศุกร์ และเรียนพิเศษเสาร์อาทิตย์ และ... และ.... (อ่านซ้ำอีกยี่สิบรอบ)

          แต่สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไปคือมุมมองความคิดของฉันต่อสิ่งต่าง ๆ ต่อการเรียน ต่อความรักกุ๊กกิ๊กวัยรุ่น ต่อความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเพื่อน ฉันและครอบครัว ความคิดของฉันกว้างขึ้นและโลกของฉันไม่ได้หยุดอยู่ในโรงเรียนและตัวเลขในใบเกรดอีกต่อไป

          ฉันสนุกกับการลองทำอะไรใหม่ ๆ เริ่มมองหางานอดิเรก เริ่มต้นเรียนภาษาที่สามและสี่ เริ่มสนุกกับการอ่านหนังสือที่นอกเหนือจากนิยายรักหวานเลี่ยน เริ่มสนุกกับการใช้ชีวิต และนี่คือสิ่งที่ได้จากการยอมและเงินสี่หมื่นและผานรถแทรกเตอร์ของพ่อ

          ขอบคุณระยะเวลาหนึ่งเดือนที่เปลี่ยนฉันไปทั้งชีวิต ฉันกล้าพูดไว้ในที่นี้เลยว่า เวลาหนึ่งเดือนในนิวซีแลนด์เป็นช่วงเปลี่ยนผ่านจากเด็กสู่วัยที่เริ่มเป็นผู้ใหญ่ เริ่มเรียนรู้ชีวิต เลือกที่จะเชื่อความคิดของตัวเองและพร้อมจะยอมรับผลของมันไม่ว่าจะผิดหรือถูก เลือกที่จะเสียบางอย่างเพื่อให้ได้บางอย่าง

          ขอบคุณเพื่อนทุกคนที่ร่วมเดินทางและเติบโตไปด้วยกัน ขอบคุณอาจารย์กรรณิการ์ ปัญญาที่แนะนำให้ฉันได้รู้จักกับโครงการแลกเปลี่ยนในครั้งนี้ ขอบคุณอาจารย์สมถวิล บุญไชยที่คอยดูแล และไม่โกรธแม้จะมารู้ภายหลังว่าฉันหนีเที่ยวกันตั้งแต่อาทิตย์แรก ขอบคุณ Maria และ Rutherford college สำหรับประสบการณ์การเรียนรู้ดี ๆ ขอบคุณครอบครัว Hemingway ที่ดูแลอย่างไม่ขาดตกบกพร่องตลอดหนึ่งเดือน

          และขอบคุณ หลิวอุดม ประธานหลิว เสาวลักษณ์ เชื้อคำ ตัวฉันในวันนั้นที่ตัดสินใจเลือกสอบในวันนั้น และขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาให้เรียนรู้และเข้าใจ

          ...เรียนรู้และเข้าใจว่า บนโลกใบนี้ไม่มีอะไรที่ดีหรือแย่ ไม่มีอะไรที่สำคัญต่อการใช้ชีวิตไปมากกว่ามุมมองความคิดของเราเอง

          สุดท้ายนี้ฉันอยากฝากถึงทุกคนที่มีโอกาสได้ไปแลกเปลี่ยน ขอให้เลือกโอกาสนั้นไว้ไม่ว่าจะเป็นเวลาน้อยหรือมาก เพราะการ getting yourself out of comfort zone ทำให้ความคิดเราเติบโตไปได้มากอย่างที่แม้แต่ตัวคุณเองก็จะต้องตกใจ

          Ka kite ano

(จนกว่าจะพบกันใหม่.)